توسعه کشت پاييزه چغندرقند يکي از راه کارهاي مهم جهت تامين شکر موردنياز کشور محسوب مي شود. رقم هاي جديد مقاوم به پديده ساقه رفتن (بولتينگ)، امکان توسعه کشت پاييزه چغندرقند در مناطق گرمسير و نيمه گرمسير کشور را فراهم مي کند. به همين منظور، آزمايشي در سه زمان کاشت (اوايل مهر، نيمه مهر و اوايل آبان) و چهار تاريخ برداشت (اوايل خرداد، تير، مرداد و شهريور) بر روي سه رقم (مقاوم، نيمه مقاوم و حساس به پديده ساقه رفتن) به صورت آزمايش کرت هاي نواري خرد شده در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با چهار تکرار در دو سال زراعي 88-1387 و 89-1388 در مرکز تحقيقات کشاورزي و منابع طبيعي اردبيل (مغان) اجرا شد. نتايج نشان داد اثر رقم بر ميزان ساقه رفتن در سطح احتمال پنج درصد معني دار بود. ميزان ساقه روي رقم حساس (89.75 درصد) به طور معني داري بيش از رقم هاي متحمل (12.23 درصد) و نيمه متحمل (41.78 درصد) به ساقه رفتن بود. اثر زمان کاشت بر عملکرد ريشه، شکر و شکر سفيد معني دار نشد. اثر زمان برداشت بر عملکرد ريشه، شکر، شکر سفيد و عيار قند در سطح احتمال پنج درصد معني دار بود. تغيير زمان برداشت از اوايل خرداد به اوايل تير موجب شد تا عملکرد ريشه، شکر و سفيد توام با عيار قند افزايش يابد. رقم متحمل به ساقه رفتن چغندرقند در دو سال آزمايش عملکرد ريشه، شکر و شکر سفيد بيشتري نسبت به دو رقم حساس و نيمه متحمل داشت. نتايج اين تحقيق نشان داد که کاشت رقم مقاوم به ساقه رفتن در تاريخ کاشت نيمه دوم مهر و برداشت در اوايل تير کمترين درصد ساقه رفتن (1.32 درصد) و بيشترين عملکرد ريشه (49.81 تن در هکتار)، عملکرد شکر ( 7.36تن در هکتار) و عملکرد شکر سفيد (6.26 تن در هکتار) در کشت پاييزه چغندرقند در منطقه مغان را داشت.